Zmarł Wojciech Krukowski, założyciel teatru Akademia Ruchu, wieloletni dyrektor Zamku Ujazdowskiego - Centrum Sztuki Współczesnej w Warszawie. Był przyjacielem Drohobycza. W maju 2012 roku w Drohobyczu Akademia Ruchu realizowała z drohobyckim teatrem Alter projekt „Półtora Miasta”.
Wojciecha Krukowskiego wspominają: Wiera Meniok i Adrij Jurkiewicz.
Nekrolog zamieściła drohobycka gazeta internetowa Majdan.
Wojciech Krukowski zmarł po długiej chorobie 18 stycznia 2014 roku w wieku 70 lat.
W 2012 roku, dzięki wsparciu Instytutu Książki i jego dyrektora Grzegorza Gaudena, teatr Akademia Ruchu podjął owocną współpracę z drohobyckim teatrem Alter. W maju aktywiści Alteru byli rezydentami Zamku Ujazdowskiego CSW, w kwietniu Akademia Ruchu wyjechał do Drohobycza. Program działań został udokumentowany filmem „Półtora Miasta” (2012, reżyseria Wojciech Krukowski; film jest zapisem serii akcji plastycznych i multimedialnych przeprowadzonych przez grupę twórczą Akademia Ruchu, w działaniach udział wzięli m.in. Grzegorz Rogala i Mariusz Tarkawian; „istotnym aspektem tego przedsięwzięcia było współdziałanie środowiska artystycznego i młodzieżowego Drohobycza skupionego wokół Teatru Alter, a także żywa reakcja społeczności tego miasta, świadomej w coraz większym stopniu wielokulturowego charakteru jego tradycji i współczesności”).
ZOBACZ „Półtora miasta” foto Aleksandra Maksymowa:
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.375940452462081.84295.168858619836933&type=1
ZOBACZ „Półtora miasta” foto Andrija Wiszniewskiego i Leonida Goberga
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.444014905609149.107108.125769584100351&type=3
ANDRIJ JURKIEWICZ:
Szkoda, że jest styczeń 2014
Był to listopad 2011. Było nas wtedy z dziesięć, a może piętnaście, nie zdążyliśmy nawet, prawdę mówiąc, porządnie posprzątać przed wizytą szacownego gościa z Warszawy, który z minuty na minutę miał przybyć do „Alteru”. Twórczy bezład właściwy dla wszystkich wnętrz, gdzie odbywają się próby i spotkania towarzyskie – widać to było w oczach naszego gościa, który obejrzał wszystko dookoła i wszystkich obecnych; widać było, że taka atmosfera jest mu dobrze znana i komfortowa, jak, zresztą, komfortowa dla wszystkich zebranych nas.
Na starym telewizorze w „Alterze” migały zdjęcia akcji ulicznych i performance „Akademii Ruchu”, Wojtek opowiadał, komentował, chętnie odpowiadał na pytania – gdyby w tym momencie wszedł ktoś nieznajomy, nigdy by nie uwierzył, że Wojtek i alterowcy dopiero przed chwilą się poznali. Zawiązała się świetna dyskusja: oprócz współczesnej sztuki, przestrzeni miasta i jego mieszkańców oraz jeszcze raz sztuki, rozmawialiśmy o nalewkach i Kazimierzu Dolnym, muzyce i poetach, czasach komuny w Polsce, młodzieżowych squatach w Berlinie i Warszawie, a jeszcze o Drohobyczu, Schulzu, Wierzyńskim, o fontannach, zegarach, pomnikach, fasadach, placach, o soli i ropie naftowej – jednym słowem, o ludziach.
Spacery z Wojtkiem w Drohobyczu były fascynujące. Oto jeden tylko epizod: schodziliśmy od placu rynkowego do teatru „ulicą Krokodyli”, na rogu stał stary sowiecki automat na wodę gazowaną – dawno nieczynny, cały pozaklejany ogłoszeniami, ze starości niemal wrośnięty w ścianę kamienicy; nikt z drohobyczan nie zwracał na niego uwagi przez ostatnie co najmniej 20 lat. Było już dość późno, minęliśmy budkę-automat, i tu nagle Wojtek mówi:
– A wiecie, że spacerowałem wczoraj tutaj sam i zauważyłem coś bardzo ciekawego: tam w środku tej szafy są ludzie, i oni pracują.
Nie zrozumieliśmy o co chodzi, więc zapytałem Wojtka:
– Gdzie? W automacie na wodę gazowaną?
– Tak, właśnie tam. Chodźcie, zobaczycie.
Kiedy zbliżyliśmy się do automatu, zobaczyliśmy, że z jego zniszczonego przez czas metalowego ciała niby coś prześwieca przez szpary. Przyciskaliśmy się wzrokiem do tych szpar i ze zdumieniem przekonaliśmy się, że w tej budce nie ma tylnej ściany, a za nią rozciąga się ogromna piwnica, gdzie rzeczywiście pracują murarze czy jacyś tynkarze.
Tak każdy spacer z Wojtkiem w moim rodzinnym mieście zamieniał się w prawdziwą ekspedycję. Cóż tu powiedzieć – On był z tych, którzy widzą w przestrzeni miasta coś, czego inni nie zauważają, a kiedy mówił nam o tym, to wyglądało to najpierw właśnie tak, że ktoś żyje w starym automacie na gazowaną wodę.
Był to kwiecień 2012. Czterech nas z „Alteru” w Zamku Ujazdowskim w Warszawie zapoznaliśmy się z działaniami „Akademii Ruchu” w ciągu czterdziestu lat. Na dużą skalę wystawa multimedialna, ogromna dokumentacja, cała epoka. Wtedy zrozumieliśmy, jak bardzo Wojtek jest skromny – cecha ta z reguły nie jest właściwa artystom, ale Wojtek był bardzo skromny.
Prawie przez tydzień w niewielkim pokoju na zamku przygotowywaliśmy z „Akademią Ruchu” projekt „Półtora Miasta”, który odbył się w Drohobyczu w maju 2012 roku. Było to dla nas bardzo ważne, wielkie doświadczenie – wszystko, co zrodziło się w tym pokoju, zostało realizowane w Drohobyczu, więcej nawet – pozostało na zawsze.
Był to maj 2012. Jego pamięta i lubi dużo osób z Drohobycza – ci, którzy brali udział w projekcie „Półtora Miasta”, ci, którzy z nim rozmawiali, ci, którzy odkrywali dzięki niemu coś nowego dla siebie: działać w przestrzeni miasta, zmieniać ją w sposób twórczy. Lubią i pamiętają Wojtka ci, kogo nauczył zauważać budki automatów na wodę gazowaną, w których są ludzie, jak w fotoplastykonie, w którym on umieścił cały Drohobycz, a potem wypuścił na zewnątrz.
Potem widzieliśmy się jeszcze w Lublinie, a po raz ostatni w Warszawie, kiedy Wojtek zaprowadził mnie do swojej niedużej pracowni, gdzie akurat był montowany film „Półtora Miasta”. Gdybym wiedział wtedy, że to nasze ostatnie spotkanie, na pewno powiedziałbym coś na pożegnanie. Powiedziałbym najprawdopodobniej o tym, o czym teraz piszę – tak, żeby razem sobie przypomnieliśmy i listopad 2011, i kwiecień-maj 2012, i… szkoda, że jest styczeń 2014.
Jest styczeń 2014. Dziękujemy Tobie…
Andrzej Jurkiewicz, Teatr „Alter”, Drohobycz, 18 stycznia 2014
https://www.facebook.com/andriy.yurkevych?fref=ts
Віра МЕНЬОК:
…ніщо не відбере в нас цієї впевненості, цього світляного посмаку, що досі на язиці…
Бруно Шульц
Сьогодні отримала від Ґжеґожа Ґаудена сумну звістку, що на світанні відійшов від нас Войтек Круковський. Ще зовсім недавно я надсилала Войткові різдвяні вітання, дуже хотіла, щоби він знову завітав до Дрогобича наприкінці травня на Шульцівський Фестиваль. Мріяла, що знову зробить щось цікаве з молоддю з Театру Альтер. Войтек також планував повторну присутність у Дрогобичі, задумав проект тяглих інтерактивних акцій на дрогобицькій площі Ринок… Ці мрії вже не здійсняться. Войтек Круковський – великий мистець і виняткова людина – залишив нас сьогодні назавжди.
Я познайомилася з Войтком понад два роки тому завдяки Ґжеґожеві Гаудену, котрий сприяв його приїздові до Дрогобича. Приїхав пізньої осені 2011 року, ми познайомилися й одразу заприятелювали – він мав рідкісний талант притягати до себе людей, був відкритий і володів надзвичайною енергією слова і дії, захоплював і магнетизував своєю особистістю і своїми задумами. Вже по двох годинах розмови з ним здавалося, що знаємося дуже давно і що він говорить про щось зрозуміле і звичайне, але так, як він тільки може говорити і про те, що він тільки може зробити.
Зробив у Дрогобичі разом з Театром Альтер багато цікавих речей. Запроектовані Войтком кількаденні дрогобицькі інтерактивні акції, спільно реалізовані Варшавською Академією Руху і Театром Альтер у травні 2012 року, ми пам’ятаємо дотепер, часто переглядаємо фільм «Півтора Міста» з цього проекту. Тепер переглянемо ще раз, а може кілька разів…
Сьогодні Щедрий Вечір, завтра Йордан – Свято Води та Хрещення Ісуса. Сьогодні на пагорбі отців Василіян набирала святу воду і думала про Тебе… подумки пересилаючи одну крапельку для Тебе…
Дякую Тобі, Дорогий Войтку, що могла пізнати Тебе і говорити з Тобою про важливі і менш важливі справи.
Віра МЕНЬОК, Полоністичний науково-інформаційний центр імені Ігоря Менька ДДПУ ім. Івана Франка. Дрогобич, 18 січня 2014
ZOBACZ: http://maydan.drohobych.net/?p=24494
Ми чекали його на Шульцфест. Вже не приїде: відійшов у Вічність великий європеєць Войтек Круковський
Сумна звістка надійшла сьогодні до Дрогобича з Варшави. Сьогодні там, у віці 70 років помер леґенда сучасної культури Польщі, керівник театральної групи «Академія Руху» і Центру сучасного мистецтва Войтек Круковський, яким він керував від 1990 року.
1970 року Войтек Круковський закінчив факультет історії мистецтва Варшавського університету. 1987 року він створив ще культурно-мистецький часопис “Obieg”, який виходить донині.
Наш благословенної пам’яті приятель був куратором багатьох виставок, у тому числі Міжнародної виставки колекції сучасного мистецтва, а також, незадовго до смерти – великої експозиції, що підсумовувала досягнення «Академії Руху» за всі роки її існування.
«Академію Руху» Войтек заснував 1973 року й до останнього дня життя залишався її директором і художнім керівником. То був один із перших міждисциплінарних художніх колективів, які в ПНР вийшли на вулицю. Театр Круковського сміливо торкався політичної і соціальної ситуації. Світлої пам’яті Войтек завше був в опозиції до тодішнього режиму Польщі, до подолання якого доклав чимало зусиль.
Тісно був мистець пов’язаний з Дрогобичем, з дирекцією Фестивалю Шульца, полоністичним центром імені Ігоря Менька ДДПУ та театром «Альтер», з яким «Академія Руху» півтора року тому успішно зреалізувала спільний багатоплановий резонансний культурно-мистецький вуличний проект «Півтора міста».
Відданий своїй справі, людина, котра переконано вірила, що власне культура не лише рятує світ, а й об’єднує людей, країни, простори, незабутній Войтек Круковський багато часу віддавав роботі з молоддю. Зокрема – з дрогобицьким альтерівцями, котрих вчив і театральній майстерності, й тому,як залишатися самим собою, як не коритися владній сваволі й бути вільними людьми, Адже сам був вільним, безстрашнім. Справжнім Європейцем. І щирим другом Дрогобича.
Мав чимало планів, збирався на Шостий Шульцфест. Та, на жаль, безжальна хвороба перекреслила всі ці добрі наміри та плани.
Знову – мить прощання, відійшов ще один наш великий друг, чудова й щира людина.
Ми схиляємо голови в скорботі й висловлюємо свої найщиріші співчуття рідним, близьким покійного й колективові Академії руху.
Полоністичний науково-інформаційний центр імені Ігоря Менька ДДПУ імені Франка
Студентський театр «Альтер»
Громадське об’єднання «Мистецький центр «Альтер»
Товариство «Фестиваль Бруно Шульца» (Люблін)
Дрогобицький державний педагогічний університет імені Івана Франка
Редакція Дрогобицької інтернет-ґазети «Майдан»
|
